یادم میاد اساتید بزرگواری که داشتم ، هرکدوم به نوعی می خواستن نگرش فکری درست رو به ما نشون بدن و هرکدوم تاکید میکردن این نوع تفکر معماری که ما میگیم درسته یکی میگفت مبانی نظری اگه نباشه معماری میشه مثل یک تصادف یک اتفاق ، یکی می گفت مبانی نظری هر کار همونیه که طراحی میشه خود بنا گویای مبانی نظریه ، یکی دنبال معماری با هویت گذشته بود ، یکی بدنبال معماری مطابق با مد روز بود ، یکی میگفت زمان را باید توی کارات ببینی ، یکی بوزار بود و یکی باهاوس ، یکی از نصر و اردلان و کومارا سوامی و شوان می گفت یکی از شولتز و هایدگر و زوی ، یکی هم از جنکز ، آیزنمن و ونتوری و چومی ، در آخر هم یکی از اوس عبدلله معمار می گفت.
ما که نفهمیدیم چی درسته چی غلط ؟ خلاصه ما رو رها کردن وسط یک برزخ بین این همه نظرات و عقاید مختلف نفهمیدیم تحصیل سنتی یا آکادمیک نفهمیدیم تقلید یا ابداع ، نفهمیدیم باید معماری کنیم یا بساز بفروشی ؟
اینا همه از نبود یک نظام آموزشی واحد یک نظام همگرا یک نظام دانش بنیان ناشی میشه که منو و امثال منو به هیچ رسونده کاش می دونستم معمارم یا مهندس یا هنرمند یا بنا؟
وقتی که اساتید من فرق بین مدرنیته ، مدرنیسم ، مدرنیزاسیون و کلمه مدرن رو نمیدونن شما نباید از من انتظار داشته باشین.
آرزو دارم روزی شاهد تحول نظام آموزشی دانشگاهی رشته معماری باشم تا یک سیستم واحد برای همه اعم از دانشجو و استاد تعریف بشه و بدونیم قرار است بر روال معماری نوین دنیا یا معماری اسلامی ایرانی یا معماری پایدار یا .... جلو بریم.مثل غربیها ، یک نگاه اجمالی به تاریخ معماری غرب بندازید از قرون وسطی تا رنسانس ، کلاسیک ، گوتیک ، باروک ، رومانسک تا مدرنیسم و پست مدرنیسم و دیکانستراکشن و فولدینگ و ... همه پشت سر هم رفتن جلو پله پله سرشون به سنگ خورده رفتن سراغ یک راه دیگه ولی ما می خوایم همه راهها رو با هم بریم بعد می خوایم معماری خوب با هویت زیبا و جهان شمولی هم داشته باشیم.
همه این مسائلو شما هم می دونید و درکش کردید ، از یکجا باید شروع کرد باید طرحی نو در اندازیم و این حاصل نمی شود جز با پیگیری و ممارست نسلی جوان و ایجاد گروههایی که معماری درست رو به کل ایران منتشر کنند و روز به روز بر تعدادشان افزوده بشه تا بتونن روزی هرچند دور ولی دست یافتنی معماری ایران رو متحول کنن و از این دوران گذار خارج بشن.
به امید اوج گیری معماری ایرانی - اسلامی
